CENTRO – Si è spento Dino Tosco. Trofarellese di adozione, grande appassionato di musica. Nato nel 1954 a Santena ha sempre mantenuto un ottimo rapporto con la sua città natale me era con Trofarello, dove aveva scelto di vivere con sua moglie Anna Maria e suo figlio Tiziano, che aveva stretto un rapporto particolare, dove era cresciuto con la sua attività di operatore del ferro, svolgendo una ottima attività artigianale e dove aveva speso 14 anni di servizio alla guida della Banda Santa Cecilia e poi come orchestrale della Easy Big Band. Dino la musica l’aveva declinata in tutte le sue forme, dal liscio, al classico, dal jazz alla sua forma bandistica. Dal 1986, fino al 2000 era stato direttore della banda anche come arrangiatore di spartiti, forgiando una generazione di musicisti. E proprio uno di questi suoi allievi, Gabriele Gariglio, ha scritto una lettera per ricordare il maesto Dino. «Dino è mancato sabato 12 marzo a seguito di una lunga e tribolata malattia. Per Trofarello è una grossa perdita, se negli anni ‘90 la banda si era rinfoltita di tanti giovani musici lo dobbiamo solo a lui. Ho scritto una lettera in piemontese, ci terrei molto che venisse pubblicata così, io Dino non l’ho mai sentito parlare in italiano, musica e Piemonte erano parte integrale di lui». La riproponiamo interamente. «Saba 12 ëd mars mi i era a Cher a fé ‘n travaj a poé ‘d piante, e quand ch’it travaje con scala e tësòire, e it deuve chëuje rame ‘n tèra, it deuve esse ‘l pì lìber possibil, anlora mi ël telefon lo ten-o mai da press, an sacòcia me da gena. Ma vers ondes ore i l’heu daje n’ociada për s-ciairé se a-i ero ‘d neuve.
Purtròp sì, un message ch’a l’ha mandame Roberto a disìa che l’era mancaje Dino Tosco.
Sùbit i son stàit sbacalì, i l’é montame ‘l magon, i l’avìa ancora n’ora ëd travaj e i riessìa pi nen a andé anans e i son ciamame ël përché la brava gent a deuv seufre tant parei, a-s lo mérita nen.
Anlora me car Dino permët-me ëd dite na ròba: Grassie.
Grassie përché se mi i son avziname a la mùsica ant ël 1989 a l’é mérit tò, grassie përché prima ëd pijè un strument an man it l’has fame travonde ore e ore ‘d solféggio, mi i l’avìa ondes agn quand i l’hai tacà ‘l cors an banda a Trofarel përché i vorìa soné. Ma ti ël trombon it l’has famlo seugné e nen toché për pi ‘d n’agn, përché prima a l’era necessaria tanta tanta teorìa. Se la mia letùra musical a l’é svicia e lesta e i l’hai squasi gnun problema a lese a prima vista a l’é mach për toa insisténsa ‘nt ël mostreme a solfeggé.
Grassie përché ‘l vintesingh avril dël 1990 it l’has përmettume ëd intré ufisialment an banda con la parà dl’aniversari dla liberassion.
Grassie përché it sës stàit magìster dla banda dal 1986 al 2000.
Grassie përché ant ël 1995 it l’has coinvolgiume ant un proget particolar. Una séira it sës passà a pijeme con toa Alfa 33 e it l’has portame a Riva ‘d Cher përché ‘n to amis, Domenico Torta, a veurìa buté su ‘n grup ëd mùsica piemontèisa. Mi i l’avìa peuj mach 18 agn gnanca compì e i l’avìa mai sonà fòra dla banda ‘d Trofarel, i savìa nen se j’era ‘n grado ‘d sosten-e na novità paréj. Da col dì lì i l’oma sempre sonà ansema, tute le sman-e a le preuve, e vàire saba e dumìniche i l’oma passà ans ij baj a palchét.
Ti it sonave sensa sosta, it j’eri nen un musicista, ma un musicant, dal to clarin a seurtìo le pi bele polke, valser e mazurche sonà con un ghëddo che an gnun àutr musicista mi i l’hai mai sentì; la mùsica a të scorìa ant le ven-e përché l’era ‘l sangh dla toa vita.
Le nòte dël tò clarin a l’han fàit balé na generassion, e mi i-t compagnava con ël me trombon; “Taca na polka” a-t disìa Domenico, e ti ‘t tacave cola an fa magior ch’a sonava sempre to barba. Cola polka lì i sai ancora nen adess ël titol, i la conosso come…… la polka dël barba ‘d Dino.
O dësnò quand it tacave “Tutti matti” an si bemòl mi i-t fasìa ël contracant, paréj, a orìja, e quand la mùsica a passava an sël risolvént an mi bemòl le cobie ch’a balavo a viravo na vòlta pi leste, squasi da pi nen toché ij pe për tèra, e a-i ero mai strache, përché ti it sonave con na legerëssa ch’a së spantiava an sël palchét.
Peuj a son ancaminà toe tribulassion, prima con ël mal ai dent ch’a-t lassava pi nen soné, peuj la maladìa ch’a montava na vòlta ‘d pi, fin-a a consumete dël tut.
Ant ël mentre Tiziano a l’é mariasse e a l’ha regalate na bela anvoda, adess a sarìa stàita l’ora ëd fe ‘l nòno e magari mostreje ‘dcò a la cita a avzinesse a la mùsica.
La maladìa a l’ha pi nen date ‘l temp ëd felo, ma toa bontà d’anim, toe tribulassion, toe soferense, toa devossion, to amor për Annamaria a son sens’àutr la ciav për ël Paradis.
Adess ch’it ses Lassù i spero ch’i-t sie portate da press na scàtola d’ance, un clarin quaidun it lo troveras ch’a-t lo ‘mprùma, ël Paradis a l’é pien ëd mùsich e ‘d cantor, to pare Tònio a te speta con ël batòcc dla grancassa ‘n man pront për taché na marcia, magari “Primi passi”, përché ti it l’has pen-a ancaminà to percors ant l’Eternità».
